Κριτική:
«... Παραθύρια οι σελίδες του. Χρωματιστά κουρτινάκια στα τζάμια. Γελούμενα καλωσορίζουν το φως. Φως και χρώματα.... Το στοιχείο της διακειμενικότητας αποκαλύπτει την ταυτότητα του δημιουργού. Οικείο κι από προηγούμενα έργα του. Παρών όλος ο Άντερσεν, αγκαλιά με το παραδοσιακό παραμύθι... Κι εκεί που το παραμύθι εξαντλεί τα όριά του... μπαίνει η ποίηση.»
Ζωή Κανάβα, Συγγραφέας
17 Νοεμβρίου 2003

«... Ευφυές παραμύθι, χαριτωμένο, μια χρωματική πανδαισία, απ' όπου ξεπηδούν ιστορίες που έχουν να κάνουν με τα απλά, ωραία πράγματα που βρίσκονται παντού και τα οποία περιμένουν την παιδική ματιά για να λάμψουν.»
Ελένη Σαραντίτη, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 19 Δεκεμβρίου 2003

«... Το βιβλίο αυτό διακρίνεται για τη λογοτεχνικότητα, το χιούμορ και την ευρηματικότητά του...»
Δρ. Τασούλα Τσιλιμένη, ΝΕΟΣ ΤΥΠΟΣ Βόλου, 1 Φεβρουαρίου 2004

«... Για κάθε ηλικία είναι αυτό το τόσο χαριτωμένο βιβλίο...Ευρήματα, εξυπνάδα και κέφι έχουν αυτά τα παραμύθια, κι έναν εσωτερικό, θαρρείς, ρυθμό. Η ζωγραφική αξιοποίησε θαυμάσιο το τόσο όμορφο κείμενο.»
Περιοδικό ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, Τεύχος 11-12, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2003

«... Παραμύθια που ξεπηδούν από τα χρώματα του ουράνιου τόξου, με εικόνες από τη φύση και διακείμενα από παραδοσιακές αφηγήσεις, συνθέτουν ένα καλαίσθητο βιβλίο, ποιητικό στη γραφή και απολαυστικό κατά την ανάγνωση. Άλλωστε και το όνομα της συγγραφέως αποτελεί εγγύηση σε μια εποχή που εκδίδονται πάρα πολλά βιβλία, τα περισσότερα απ' αυτά μάλλον άτεχνα και «ακατάλληλα» για τις παιδικές προσλαμβάνουσες».
Γιάννης Σ. Παπαδάτος, Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Μάρτιος 2004, σελ. 71

«... Ο γνωστικός στόχος του βιβλίου γίνεται η αφορμή για τη συγγραφή πρωτότυπων λογοτεχνικών κειμένων στα οποία το γνωστικό στοιχείο υπηρετεί την αφηγηματική τέχνη της γραφής της συγγραφέως. Σύγχρονες αφηγηματικές τεχνικές, όπως η χρήση διακειμένων από ξένα κλασικά παραμύθια, ελληνικά παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια, αποσπάσματα σύγχρονης ελληνικής ποίησης ή και η αντιστροφή των παραμυθιών, πλουτίζουν το κείμενο και αποδεικνύουν τη γονιμότητα της συνομιλίας των κειμένων. Με ύφος λιτό και παιγνιώδες σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, με περιγραφές ρεαλιστικές αλλά και ποιητικές, με διάλογο νευρώδη και με χιούμορ, οι ήρωες των κλασικών παραμυθάδων (Άντερσεν, Γκριμ, Περό) συνομιλούν με τα αντικείμενα, τα δέντρα ή τα λουλούδια των παραμυθικών ιστοριών προωθώντας τη δράση της κάθε ιστορίας. Με τα παραμύθια αυτά η συγγραφέας προβάλλει τη σημασία παγκόσμιων ιδεών όπως αυτή της ελευθερίας και εννοιών όπως αυτές της σοφίας και της γνώσης («Ο πράσινος παπαγάλος»). Ακόμη τονίζει την αξία των ανθρώπινων συναισθημάτων και σχέσεων σε αντιδιαστολή με την αξία του υλικού πλούτου και της εξωτερικής εμφάνισης («Η κούκλα με το θαλασσί φουστάνι»).
Τέλος, θίγει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα όπως η αποδοχή του διαφορετικού («Το πορτοκάλι που αργούσε να μεγαλώσει»). Παραδοσιακά παραμυθικά χαρακτηριστικά, όπως νεράιδες, μάγισσες, ο ανιμισμός, η αποδέσμευση από το συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο, το μαγικό στοιχείο, συμπλέκονται και συνομιλούν με πραγματικά γεγονότα της αφήγησης και με διακειμενικά στοιχεία από ξένα παραμύθια όσο και από τη λαϊκή και τη σύγχρονη έντεχνη ποίηση (π.χ. Ελύτης).
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί τις παραμυθοσαλάτες, τον εσωτερικό διάλογο των κειμένων, ανατροπές παραδοσιακών παραμυθιών, όπως π.χ. της Κοκκινοσκουφίτσας ή της Ωραίας κοιμωμένης, με τη συνακόλουθη ανατροπή των ρόλων των δύο φύλων, καθώς και την ανατροπή του ανιμισμού του παιχνιδιού που είναι χαρακτηριστικό των κλασικών παραμυθιών. ΄Ετσι η συγγραφέας προσφέρει ένα πλούσιο υλικό με φαντασία και λόγο στο παιδί. Η παραστατικότητα της εικονογράφησης με την εναλλαγή και με το συνδυασμό έντονων χρωμάτων καλλιεργεί ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του παιδιού για διάβασμα καθώς και την αισθητική του»
Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Νοέμβριος 2004, σελ. 94 (Πρόταση για το βραβείο παιδικού βιβλίου 2004).

«Στο Κάθε μέρα παραμύθι, κάθε βράδυ καληνύχτα συνεργούν με τρόπο μοναδικό στοιχεία του παραμυθιού ως προφορικής/παραδοσιακής διήγησης αλλά και αυτοαναφορικές στρατηγικές της μεταμοντέρνας πεζογραφίας. Η συγγραφέας κατασκευάζει ένα φαινομενικά «απλό» και παραδοσιακό βιβλίο παραμυθιών, αλλά συγχρόνως διασκευάζει ή ανατρέπει τις παγιωμένες αξίες του παραμυθιακού κόσμου με διάθεση ρεφορμιστική... Ο αναγνώστης καλείται να απολαύσει με όλες του τις αισθήσεις την ανάγνωση αυτών των παραμυθιών που επιτυγχάνουν όχι μόνο τη διαλογική συνύπαρξη της προφορικότητας και της κειμενικότητας αλλά και περαιτέρω το συγκερασμό παραδοσιακών μορφών αφήγησης και νεοτερικών αφηγηματικών τεχνασμάτων».
Τζίνα Καλογήρου
Αν. Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών
Από το βιβλίο του Β.Δ. Αναγνωστόπουλου (επιμ.) Το υφαντό της Πηνελόπης  – διαχρονικές αναγνώσεις για το έργο και την προσωπικότητα της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου. Εργαστήρι Λόγου και Πολιτισμού Πανεπιστημίου Θεσσαλίας: Βόλος 2008.

http://www.sxolikivivliothiki.gr/book/kathe-mera-paramythi-kathe-vrady-kalinyhta